ในอดีต บนเกาะไต้หวันเคยมีกลุ่มชาติพันธุ์ พูดจาสื่อสารต่างภาษา กาลเวลาผ่านไป คนเหล่านี้ไม่ว่ามาจากไหน ต้องเรียนตำราเล่มเดียวกัน พูดภาษาเดียวกัน ทำให้สีสันในสังคมขาดหายไป แต่ยังโชคดีที่มีผู้ตระหนักว่าภาษาถิ่นที่กำลังจะสูญหาย ส่งผลให้การสืบทอดวัฒนธรรมขาดตอน จึงส่งเสริมให้มีการเรียนรู้ภาษาแม่เพื่อจะได้เข้าใจพื้นเพของตนเองและเป็นการสร้างความมั่นใจในการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้
ati wawa kayaten ko kamay
(เด็ก ๆ มาที่นี่เถิด ประสานมือกัน)
kimolmol kita kayaten ko kamay
(ล้อมเป็นวงกลม ประสานมือกัน)
taliyok sakero kita mapolong
(เต้นรำกัน หมุนเป็นวงกลม)
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังขึ้นมา เด็กบางคนลงมาจากต้นไม้ บางคนโดดลงจากชิงช้า พากันกระโดดโลดเต้นล้อมรอบคุณครู จับมือประสานกัน ร้องเพลงชนเผ่าอามิสเสียงกึกก้องกลมกลืนกับธรรมชาติ นี่คือโรงเรียนชุมชน Tamorak ซึ่งตั้งอยู่ที่หมู่บ้าน Makotaay (港口) ตำบลโฟงปิน (豐濱鄉) เมืองฮัวเหลียน
Nakaw (ที่ 2 จากขวา) พูดภาษาชนเผ่ากับลูกสาวทั้ง 3 ของตนเอง เพื่อจุดประกายการเรียนภาษาวิธีใหม่ให้กับชุมชน